Wederom gegroet,
in tegenstelling tot wat vorige episodes van deze nu al legendarische blog misschien doen vermoeden ben ik helemaal niet zo'n elitaire zak, die neerkijkt op allen en dagelijks museumbezoeken doet. Ik kan wel een pintje smaken, op gezette tijden (lees: 's avonds). Natuurlijk in het studentenmilieu wordt over overmatig alcoholverbruik niet vlug gestruikeld, er wordt enkel gestruikeld door overmatig alcoholverbruik. Als je kroeggenoten zich ook allemaal bezuipen, dan valt het geenszins op dat je zelf ook niet meer helemaal recht naar je fiets loopt. Om nog maar te zwijgen over eventuele valpartijen die tot schaafwonden, blauwe plekken en kapotte fietsen leiden. Aan dergelijke schitterende avonden in de Arteveldestad is deze aflevering van mijn blog gewijd, met mensen allerhande, die allemaal op zo efficiënt mogelijke wijze af lijken te willen van hun lever of wat daar van overblijft.
Studenten drinken. Als waarheid kan die uitspraak concurreren met andere diepere inzichten over de realiteit, zoals daar zijn "De bal is rond", "ijs is koud" en "tieten zijn cool". Steek een slordige 50.000 studenten in een middelgrote Belgische stad en binnen de kortste keren heb je naast een unief en wat hogescholen ook oorden van verderf, zoals in casu de Overpoort of zoals een Bulgaarse gastprofessor het ooit bestempelde "your drinking street". Deze is niet bijster lang, staat vol met cafés en bars en heeft de neiging om vrijdagochtend een vrij indringende geur te hebben, terwijl de laatste levende lijken uit één der beruchte bars naar huis strompelen in de waterige ochtendzon en geconfronteerd worden met montere medestudenten, die wel belang hechten aan lessen om 8u30. Deze fietsen met een aan doodsverachting grenzende roekeloosheid langs en over gebroken glas, plassen lichaamexcreties en af en toe een bewusteloze feestvierder.
Mogelijkheden tot intoxicatie zijn er, poëtisch genoeg, zat en er wordt dan ook dankbaar gehoor gegeven aan de lokroep van de alcohol. In die mate zelfs dat de universiteit zichzelf aanpast op sommige punten. De studentenartsen van de UGent bijvoorbeeld baseren hun diagnose meestal op twee vragensequenties die volstaan voor 90 procent van de bezoekenden: klasse 1 slaat op overmatig alcoholgebruik, klasse 2 op promiscue seksueel gedrag, naar alle waarschijnlijkheid voortgebracht door klasse 1. Ondergetekende heeft reeds enige nachten doorgebracht in drinkend gezelschap en zag reeds enkele deernes meegetroond worden op het roestig ros van hun zwalpende prins. Moest ik studentenarts zijn, ik zou mijn diagnose ook met dergelijke vraagstellingen beginnen.
De gemiddelde studentennacht begint meestal met een vettig maal, zoals daar zijn frieten, pitta of pizza. Daarna een opwarming op iemands kot, bestaande uit bier, vodka (als een mens, zoals mij, slavistiek studeert, moet je dan ook in karakter blijven) en naar eigen goeddunken gekruid met wiet of iets dergelijks. Waarna je in groep de wijde wereld intrekt om door een goed gekweekte Marokkaanse buitenwipper gekeurd te worden naar de mate van deftig schoeisel en designerondergoed (diepe decolletés en korte rokjes worden ook geapprecieerd, maar enkel bij vrouwen), alvorens binnen te komen in een drukbevolkte ruimte, waar de muziek te luid staat en de geur van zweet, testosteron en tabak in de lucht hangt. Na een korte aanpassing begint de studentennacht dan zoals het hoort, met dans en drank. Na 2u is iedereen in het gezelschap gezellig dronken, redelijk dronken of straalbezopen en is de eerste al druk bezig met zijn tong de amandelen van een onschuldige, doch geroutineerde erasmusster aan het onderzoeken (gelieve de geslachten te veranderen waar nodig) en zit de rest hier hartelijk mee te lachen. Tegen 4u is iedereen goed de wind in en begint de vermoeidheid samen met de alcohol op te spelen, zodat tussen 4u en 6u de studentennacht kalmer wordt, daar de meesten terug de geborgenheid van hun bed opgezocht hebben, al dan niet alleen. Enkele echte die-hards blijven echter het geld van hun ouders verbrassen en het zijn deze die later om 8u met bloeddoorlopen ogen de straat doorstrompelen in de ijdele hoop dat niemand doorheeft dat ze waaarschijnlijk wat te diep in het glas gekeken hebben.
Laten we wel wezen, feesten tot in de onzalige uurtjes is een studentenrecht en één van de voornaamste redenen waarom de studententijd veelal aanzien wordt als een één van de betere tijdvakken, waarin men gewoonlijk een mensenleven dissecteert. Feesten tot in de onzalige uurtjes is wat een student nodig heeft om later verantwoordelijk(er) te worden voor de ongetwijfeld cruciale rol die hij zal spelen op maatschappelijk vlak. En feesten tot in de onzalige uurtjes is natuurlijk ook gewoon beestig.
Soit, ik heb dorst, tot de volgende!
