Niet getreurd, trouwe lezers, na maanden stilte en hard thesislabeur (welja, weinig thesis en zonder labeur) is er hier een nieuwe episode van de ondertussen al 8 afleveringen tellende blog. Ironisch genoeg zal ik hierin zagen, klagen en neuten over het feit dat ik een gigantische hoeveelheid werk moet verzetten, maar op één of andere manier wel tijd gevonden heb om mijn weeklaag hierover op het wereldwijde web te smijten.
Nu goed, in feite heb ik weinig reden tot klagen. Intelligentie is namelijk al even oneerlijk verdeeld als pakweg rijkdom of drinkbaar water en gelukkigerwijs bevind ik mijzelf aan de West-Europese zijde van de gausscurve des intelligentie. Reken daar nog keer bij dat ik een richting gekozen heb, waarin het standaard is om neer te kijken op ijverige mensen en elke prof, student en de meeste assistenten uitblinken in een op Oost-Europees model geënte vorm van luiheid (er zijn wel ijverige assistenten en her en der een student die zijn best moet doen om bij te benen, maar dit zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen) en eigenlijk zou ik geen reden mogen hebben tot klagen. Maar ja, blijkt dat door een ongelukkige samenloop van omstandigheden (zijnde minors en keuzevakken) ik volgende week in een tijdspanne van nauwelijks 48u een test Russisch, een presentatie Grieks (in het Grieks! De taal van een failliet en met grafitti beklad land, waar de mode is blijven steken in de jaren '80 en de beschaving haar hoogtepunt kende in 500 VOOR Christus!) en een presentatie over ikonen. Wat doet een mens dan? Neen, niet werken tot je er bij neer valt, maar zijn ongenoegen uiten in de anonimiteit van het internet (jawel, ik weet dat jullie mijn naam weten, maar wat doe je eraan?)!
Het goede nieuws is dat mijn paper Grieks voor bovengenoemde presentatie zo goed als af is, het slechte nieuws dan weer dat ik voor de completie van deze werkelijk Herculeaanse taak twee uur lang tête à tête heb moeten zitten met "i kiria Kaskandiri" oftewel mevrouw Kaskandiri, voor jullie analfabeten. Evanthia Kaskandiri is het Griekse equivalent van een locomotief voorzien van een fusiereactor en die bovendien bergaf gaat. Je kan je best doen om haar enigszins af te stoppen, maar uiteindelijk word je meegesleurd of omvergereden. Twee uur lang werd elke zin die ik geproduceerd had in de taal van Kavafis, Seferis en Elytis geanalyseerd, afgebroken, heropgebouwd, nogmaals afgebroken, nogmaals heropgebouwd, geschrapt en herschreven tot er een zin staat die door elke hellenofoon begrepen kan worden, ongeacht of hij zich aan de Hoorn van Afrikazijde van de bovengenoemde gausscurve bevindt of toch aan de eerder aan de meer welvarende, minder evenaar-achtige regionen van zelfde gausscurve. Helaas blijkt keer op keer dat Giannis met de pet weinig interesse vertoont voor de nuances van de literatuurwetenschap, zelfs als deze nuances op schitterende wijze in zijn eigen taal worden opgesteld. En dat allemaal omdat hij geen geld heeft om zijn appartement noch de behandeling van zijn aan leukemie lijdende oudste kan betalen, de arrogante, werkloze eikel!
Nu goed, mijn gal is gespogen, mijn vitriool heeft nog maar eens enkele honderduizend bytes van internetschap weggebrand en mijn werklast roept mij tot verdere Herculeaanse taken.
Dank voor het lezen! Het eeuwig paradijs zou uw deel zijn, maar het bestaat niet. Peace out!
