Zoals reeds duidelijk mag zijn uit voorgaande episoden van deze weergaloze blog, erger ik mij vaak mateloos aan deze aardkloot en zekere gebeurtenissen die er zich op af spelen. Daarenboven, beste lezer, ben ik vrij snel afgeleid en ben ik geneigd om mijzelf nogal snel een pauze te gunnen, waardoor pakweg een bachelorpaper schrijven een werk van lange adem wordt. En dat al helemaal als je tussendoor nog eens de wereld moet wijzen op de vele onrechtvaardigheden die er zich op af spelen bij monde van een blog. Edoch, beste lezer, er zijn zeldzame ogenblikken waarop mijn scherpe geest, mijn verontwaardiging en mijn schrijverspen elkaar moeiteloos vinden en dit is er zo één. Het product van mijn verdorven brein dat ik aan u wil uit de doeken doen, heet, zoals dit bericht, de "theorie van de intellectueel billijke verdeling der goederen".
Ik geef toe, een wat lange titel misschien, maar soms kan noch hoeft een titel laconiek te zijn. De achterliggende gedacht van mijn theorie is eenvoudig: de grootte van het persoonlijk kapitaal moet begrensd worden op basis van intelligentie. Begrijp mij niet verkeerd, dames en heren, ik ben zo rood als een rosse die in slaap is gevallen in de Sahara zonder voordien een bad te hebben genomen in zonnecrème van industriële sterkte. Arbeiders die aan hun veertigste hun rug hebben kapot gelabeurd mogen van mij best voldoende geld krijgen om de rest van hun dagen in betrekkelijke welstand door te brengen. De mensen waar mijn theorie zich op concentreert, zijn de bekende voorbeelden: voetballers, filmsterren, popsterren, lottowinnaars, zonen en dochters van stinkend rijke ouders en dergelijke meer. Van mij mogen deze mensen ook hun kost verdienen, maar niet de obscene hoeveelheden die ze nu voor een minimum aan inspanning in de schoot krijgen geworpen, want ze zijn, helaas, vaak intellectueel onvoldoende gewapend om met deze rijkdom om te gaan.
Misschien wat kort door de bocht hoor ik u denken, maar volgens mij zelfs noodzakelijk. Er zijn legio voorbeelden van mensen, die zonder dat ene verwaarloosbaar talent naar alle waarschijnlijkheid zouden vallen in de zeer brede categorie "margi's" (en dat vaak ondanks het verwaarloosbare talent nog steeds doen), maar die door een speling van het lot wel deze sommen verdienen en er niet mee kunnen om gaan. Ik geef u gaarne enkele voorbeelden:
Britney Spears: prototype "white trash", dat door een combinatie van plat commercialisme en een afkeer van verhullende kledij miljoenen schepte, maar hier uiteindelijk onderuit aan ging en ook een afkeer begon te ontwikkelen voor ondergoed, zeep en veilige seks. Nu door een rechter als wingewest toegewezen aan haar vader.
Jonathan Legear: voetballer met het nodige talent als het gaat over tegen een bal shotten, maar die helaas zichzelf had opgesloten in het toilet toen het gezond verstand werd uitgedeeld. Tatoeëerde "vini vidi vici" op zijn arm in de waan dat dit correct Latijn zou zijn (Jonathan zou nog geen correct Latijn herkennen, moest het hem met een bord waarop staat "Ik ben correct Latijn" over het hoofd slaan) en parkeerde daarna zijn ferrari in een garage van iemand anders via de zijmuur. Heeft ondertussen waarschijnlijk al weer een ander model aangeschaft.
Paris Hilton: inhoudsloze, aan anorexia lijdende bimbo, waarvan de vader toevallig multimiljonair is. Is de definitie van "famous for being famous". Zoog zich een weg naar heel wat van 's werelds harde schijven en maakte via muziek en reality show de wereld duidelijk dat succes helemaal niet afhangt van talent.
Mario Balotelli: opnieuw een voetballer, deze keer met aanzienlijk meer talent dan zijn voorgaande collega op deze lijst, maar recht evenredig achterlijker. Slaagt er niet in om een trainingshesje aan te trekken, begaat even dwaze als gevaarlijke overtredingen op het voetbalveld, bekogelde een jeugdploeg van zijn club met darts (!) en verdient per baltoets meer dan wij samen alles bijeen ooit zullen verdienen.
Koningshuizen: historische inteeltfossielen die in sommige staten nog altijd "functioneren", gevoed door dotaties (lees "uw belastingsgeld"). Toegevoegde waarde nihil. Zie ook: adel.
François Sterchele: misschien beetje een controversiële toevoeging aan de lijst, maar laten we wel wezen, als François paar honderdduizenden euro's minder had verdiend om die bal tegen de netten te prikken, had hij naar alle waarschijnlijkheid geen ferrari gekocht en had hij zich niet eerst te pletter gezopen om zich daarna te pletter te rijden.
U ziet: een mooie bloemlezing uit een ellenlange lijst. De echte onrechtvaardigheid is echter dat terwijl deze geld scheppen alsof het slijk was, de hoogopgeleiden van deze wereld (de ingenieurs, geneeskundigen, wetenschappers, slavisten...) het met veel minder moeten doen, terwijl net deze wel over het nodige intellect beschikken om met dergelijke sommen om te gaan. Een fout in de structuur van onze wereldmaatschappij als je het mij vraagt en die ongetwijfeld nog levens zal kosten! Daarom luidt mijn credo:
Red de margi! Geef mij zijn geld!
Uw bescheiden dienaar, die zijn wat uit de hand gelopen pauze nu maar weer stop zet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten